10.11.1938 09.04.59

Ülkemin en batı yakasında, anneni emanet ettiğin yerde dünyaya gelmiş bir hemşerinim ben senin. Ne gördüm seni, ne de sesini duydum. Ama doğduğum andan itibaren bana sen anlatıldın, hep seni okudum. Hayatını, aileni, her şeyini göz ardı ederek ideallerini gerçekleştirme arzun etkiledi beni öncelikle. Sonrası ise tahmin edeceğin gibi, tarifi olmayan bir hayranlık.

Hatasız mıydın? Hayır. Kusursuz muydun? Hayır. Zaten senden bunları da bekleyen yoktu, dahası kimsenin hiçbir beklentisi de yoktu. Her açıdan yokları oynayan, özgürlükleri elinden alınmak üzere olan bir ulusun üstüne doğan güneş oldun. Yapılamaz denilen her şeyi yaptın, başaramaz denilen her şeyi başardın. Sürekli yeni hedefler koydun, hepsine ulaştın.

Sonra o gün, o saat geldi çattı. Karanlık çöktü bir anda. Muazzam ivmeyle yükselen bir ülke yasa büründü. Seni kaybetmenin dayanılmaz üzüntüsü sarmıştı vatan toprağının dört bir yanını. Bir de gelecek korkusu tabii...

O günün üstünden 74 sene geçti. O gün olduğu gibi düşmanların yine var. O gün olduğu gibi, ülkeyi bir hiç uğruna dış mihrakların manda ve himayesine geçirmeye gönüllü iç mihraklar da var. Senin varlığından ve kurduğun Cumhuriyet'ten rahatsız olanlar da boy göstermekte. Hem de artık öyle arka planda değiller. Öylesine örgütsel çalışıyorlar, öylesine kadrolular ki, hiç korkuları yok. Senin adını her yerde kullanıp, reklam yapmaktan ve popülizmden başka hiçbir amaca hizmet etmeyen, emanetinin sözde sahiplerini de unutmamak lazım.

Bugün Karşıyaka'da, İzmir'de gözler yaşlı, insanlar hüzünlü, yaşamak gelmiyor içlerinden. Senin başardıklarının farkında olan ve bıraktığın mirasın sahiplerinin vicdanı da rahat değil. İlkelerinin doğrultusunda çalışmaya devam edecek, kurmuş olduğun Cumhuriyet'in ilelebet payidar olması için ellerinden geleni ardına koymayacak olan binler sana karşı mahcuplar...

Ama onlar da senin gibi vazgeçmeyecekler. Çünkü savaşanlar kaybedebilir ama vazgeçenler zaten kaybetmiştir.